Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

Καρδιές από βαμβάκι

Τότε που ήμασταν μικροί. Βγαίναμε στη γειτονιά να παίξουμε με τους φίλους μας και το μόνο που φοβόμασταν ήταν να μην περάσει γρήγορα η ώρα και να πρέπει να φύγουμε.
Τότε, που μαλώναμε με τον διπλανό μας στο σχολείο στο πρώτο διάλειμμα και την επόμενη ώρα που είχαμε Μαθηματικά μας έβγαζε έξω μαζί η δασκάλα επειδή κακαρίζαμε με το τούβλο τον Γιάννη που δεν ήξερε να λύσει την άσκηση.
Τότε που αγαπούσαμε τον Δημητράκη κι αυτός μας έστελνε χαρτάκι με την ερώτηση «θες να τα φτιάξουμε;» κι εμείς κοκκινίζαμε και δεν απαντούσαμε.
Τότε που κλαίγαμε με τις φακές κι ήμασταν ευτυχισμένοι με τις πατάτες τηγανιτές.
Τότε που κατουριόμασταν το βράδυ και δεν σηκωνόμασταν επειδή φοβόμασταν το σκοτάδι.
Τότε που είχαμε ένα παιχνίδι αγαπημένο και το κουβαλούσαμε παντού μαζί μας.
Τότε, που ονειρευόμασταν τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε.
Μεγαλώσαμε.
Τώρα που είμαστε μεγάλοι βγαίνουμε και η μόνη μας έγνοια είναι να μην περάσει αργά η ώρα και βαρεθούμε ή μήπως δεν φύγουμε στην ώρα μας, που από πριν αποφασίσαμε.
Τώρα μαλώνουμε και κάνουμε μήνες να ξαναμιλήσουμε- κι αυτό πάλι άβολο μας φαίνεται.
Τώρα αγαπάμε (ερωτηματικό).
Τώρα δεν μας απασχολούν τα φαγητά και τα σκοτάδια και τα αγαπημένα και τα όνειρα.
Έχουμε άλλα τώρα. Μα μονίμως κάτι λείπει.
Τότε ήμασταν μικροί: αγνοί και καθαροί.
Τότε που ήμασταν μικροί είχαμε μια καρδιά- να- τόσο μεγάλη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου