Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

postcards from a friend

Μερικες φορες το να μην παιρνεις αυτο που νομιζεις πως χρειαζεσαι, ειναι ακριβως αυτο που χρειαζεσαι. Ετσι καταλαβαινεις. Ετσι γνωριζεις. Εσενα, τους αλλους, τον κοσμο. Ετσι ψαχνεις-και βρισκεις- λυσεις. Ετσι μαθαινεις να αντεχεις τον εαυτο σου οταν νομιζεις πως ολα μεσα συ εχουν ξεριζωθει και τα νιωθεις να καιγονται, να καιγονται σου λεω, κι ομως τελικα παντα κατι συμβαινει και η φωτια σταματαει. Κατι. Με καποιον τροπο καθε φορα την σκαπουλαρεις. Ισως απλα να ναι ο χρονος. Αυτος κυλαει ετσι κι αλλιως, για κακο η για καλο-δεν μπορουμε να ειμαστε απολυτοι με αυτο.
Οταν ολοι τριγυρνανε, τρωνε, πινουν κι εσυ μιζεριαζεις στον καναπε σου ακουγοντας τομ γουεητς (ευχαριστεις και -καποιον- θεο  που τουλαχιστον υπαρχει αυτος)
Οταν ψαχνουν τι να  βαλουν το βραδυ κι εσυ κοιτας στον καθεφτη τους μαυρους κυκλους κατω απ τα ματια σου
Οταν μαζευονται στα ταβερνακια και πηγαινουν σε παρτυ κι εσυ πηγαινεις μονος σου σινεμα
Οταν αγκαλιαζονται κι εσυ κοιτας τα ξεραμενα απ το κρυο χερια σου-παλι ξεχασες να βαλεις κρεμα

Οταν το ''ειμαστε'' γινεται ''ειμαι;''

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου