Η στρουθοκάμηλος

Όταν έρχεται κατά πάνω μου με ορμή ένα ζουζούνι τύπου τεράστια μύγα, μπάμπουρας ή όπως τελοσπάντων λέγεται-δεν έχω τίποτα να κερδίσω να το αποκρύψω, με πιάνει μια ταραχή, ένα ανεξήγητο άγχος, φοβάμαι, δεν ξέρω γιατί ή τι ακριβώς αλλά φοβάμαι.  Απ' όλα αυτά που θα μπορούσα να κάνω λοιπόν για να αντιμετωπίσω αυτόν τον φόβο μου, αυτό το πρόβλημα, αυτό που επιλέγω είναι να κλείνω τα μάτια μου. Γιατί ως γνωστόν, όταν κλείνεις τα μάτια τίποτα δεν μπορεί να συμβεί. Λάθος; Α, ναι. Απλά δεν το βλέπεις. Και τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει πιο ανώδυνη την οποιαδήποτε συμφορά σου απλά και μόνο αν δεν βλέπεις; Όχι, δεν απαλύνει τη συμφορά, μονάχα ελαττώνει τον φόβο πριν απ' αυτήν. Εάν λοιπόν το ζουζούνι έχει καταστρώσει για παράδειγμα ένα μοχθηρό σχέδιο για να με σκοτώσει, αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Απλά δε θα το ξέρω. Ή, μάλλον, κλείνοντας τα μάτια θα αποκλείσω το ενδεχόμενο να το υποψιαστώ πριν γίνει. Όπως επίσης θ' αποκλείσω το ενδεχόμενο να κάνω και το οτιδήποτε για να το αποτρέψω, εθελοτυφλώντας, σαν ένας μοιρολάτρης που περιμένει τη θεία δίκη, σαν ένα άβουλο ον,

ή σαν κάποιον που βαριέται.